Mijn voornaam is Ajeetha, een buitenlandse voornaam. Die valt altijd op door mijn Nederlandse achternaam, den Boer.

Sommige mensen geven mij complimenten voor mijn Nederlandse uitspraak, andere mensen vragen rechtstreeks aan mij of ik geadopteerd ben. Dat ervaar ik als geïnteresseerd en oprecht. Als ik dit dan beaam, durven sommige mensen dan meteen te vragen of ik al op zoek ben gegaan naar mijn biologische ouders. Andere mensen noemen mij “een aangenomen kind”, waarop ik meestal zeg: “ik heb toch niet gesolliciteerd om geadopteerd te worden?” Ik neem het mensen niet kwalijk, omdat het vaak onwetendheid is. Goed bedoeld maar soms toch kwetsend.

Adoptie lijkt een sprookje, je helpt een kindje die anders geen toekomst heeft. Adoptie is en blijft persoonlijk en wordt door ieder adoptiekind anders ervaren. Het is een feit dat het leven / de start van zo’n kind toch anders verloopt. Adoptie en de daarbij behorende gevoelens zijn vaak moeilijk te begrijpen als je zelf niet geadopteerd bent. Je bent vaak voor je ouders zeer gewenst, maar diep van binnen voel jij jezelf (soms) anders en (soms) abnormaal. Het gevoel dat je soms tussen twee werelden hangt.

Begrip tonen naar iemand die geadopteerd is, dat is ontzettend fijn. Maar daadwerkelijk begrijpen wat iemand voelt, dat is heel lastig als je zelf niet geadopteerd bent.

Ik heb de studie Social Work afgerond. Sinds 2004 werk ik als hulpverlener met diverse doelgroepen. Psychiatrie, verslavingszorg, jeugdhulpverlening, momenteel werk ik binnen de gehandicaptenzorg. Begeleiding m.b.t. adoptie, identiteitsproblematiek, hechtingsproblematiek zijn dagelijkse terugkerende aspecten in mijn huidige functie. Wat mij onderscheid van andere hulpverleners is dat naast praktijkervaring, ik een ervaringsdeskundige ben.

Daadwerkelijk begrijpen waar het met adoptie, hechtings- en identiteitsproblematiek om gaat, is kenmerkend voor mij als hulpverlener.